Κάποτε η Αλκυόνη δεν ήταν πουλί, αλλά μια όμορφη αρχόντισσα.
Αυτή λάτρευε τον άντρα της, που ήταν ένας πλούσιος και δυνατός άρχοντας. Τόσο
τον αγαπούσε, ώστε όλα σ' εκείνον τα 'βρισκε ωραία. Δεν καταλάβαινε τη μεγάλη
του περηφάνια κι απληστία για πλούτη και δόξα.
Γιατί εκείνος μεθυσμένος από τα πλούτη, τη δύναμη και την όμορφη γυναίκα του προκαλούσε θεούς κι ανθρώπους. Ακόμη και τον πανίσχυρο Δία τον πατέρα των θεών. Άδικα πολλοί σύμβουλοί του προσπαθούσαν να τον κάνουν να δει πόσο ήταν άμυαλη η συμπεριφορά του. Άδικα του 'λεγαν πως τιμωρούν τους αλαζόνες.
Τίποτα δεν κατάφεραν! Κάποια μέρα σαλπάρισε με το καράβι του, να φέρει καινούργια πλούτη για να μεγαλώσει τη δύναμη και τη δόξα του.
Η Αλκυόνη σαν πέρασαν μερικές μέρες, ανήσυχη κατέβαινε στην ακρογιαλιά και τον πρόσμενε. Ο καιρός όμως περνούσε κι εκείνος δεν γύριζε. Μαύροι λογισμοί την κύκλωσαν τότε. Έκλαιγε και φώναζε, ανεβοκατεβαίνοντας τα βράχια της ακρογιαλιάς. Και το κακό νέο έφτασε! Ο άντρας της, που με τόση λαχτάρα περίμενε, χάθηκε μαζί, με το καράβι και το πλήρωμά του σε κάποια φουρτούνα!
Όλοι τότε πίστεψαν πως το κακό ήρθε σαν τιμωρία του Δία. Σίγουρα ο Αίολος με διαταγή του θ' αμόλησε ενάντιους ανέμους κι ο Ποσειδώνας ο αδερφός του, θ' ανακάτεψε με θυμό τη θάλασσα με την τρίαινά του κι ακόμα ο ίδιος ο Δίας θα ιξέ με οργή τους φοβερούς κεραυνούς του πάνω στο πλοίο του περήφανου κι άμυαλου άρχοντα, που χάθηκε μαζί με το καράβι και το πλήρωμά του, μέσα σ' αυτή τη φοβερή κοσμοχαλασιά!
Ο σπαραγμός της Αλκυόνης ήταν ατελείωτος!.. Οι θρήνοι της αντιλαλούσαν στις ακρογιαλιές. Ο Δίας συγκινήθηκε από τον πόνο της δύστυχης γυναίκας και για να μην υποφέρει τη μεταμόρφωσε σε πουλί. Τ' αυγά της όμως όρισε να τα γεννά όχι την άνοιξη, όπως όλα τα πουλιά, αλλά, μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Έρχονταν λοιπόν τ' αφρισμένα κύματα κι άρπαζαν τ' αυγά...
Η δυστυχισμένη μάνα φτεροκοπούσε κι έκλαιγε που δεν πρόφταινε να δει τα παιδιά της. Τόσο μεγάλο ήταν το βασανιστήριό της, που πάλι ο Δίας τη λυπήθηκε κι αποφάσισε να καλοσυνεύει ο καιρός μέσα στη βαρυχειμωνιά, οι άνεμοι να ησυχάζουν, για να της δίνεται καιρός να κλωσάει τ' αυγά της.
Αυτές οι γαλήνιες μέρες μέσα στο χειμώνα, είναι "Οι αλκυονίδες μέρες», οι καλοσυνάτες μέρες, που μηνάνε την άνοιξη!».
Γιατί εκείνος μεθυσμένος από τα πλούτη, τη δύναμη και την όμορφη γυναίκα του προκαλούσε θεούς κι ανθρώπους. Ακόμη και τον πανίσχυρο Δία τον πατέρα των θεών. Άδικα πολλοί σύμβουλοί του προσπαθούσαν να τον κάνουν να δει πόσο ήταν άμυαλη η συμπεριφορά του. Άδικα του 'λεγαν πως τιμωρούν τους αλαζόνες.
Τίποτα δεν κατάφεραν! Κάποια μέρα σαλπάρισε με το καράβι του, να φέρει καινούργια πλούτη για να μεγαλώσει τη δύναμη και τη δόξα του.
Η Αλκυόνη σαν πέρασαν μερικές μέρες, ανήσυχη κατέβαινε στην ακρογιαλιά και τον πρόσμενε. Ο καιρός όμως περνούσε κι εκείνος δεν γύριζε. Μαύροι λογισμοί την κύκλωσαν τότε. Έκλαιγε και φώναζε, ανεβοκατεβαίνοντας τα βράχια της ακρογιαλιάς. Και το κακό νέο έφτασε! Ο άντρας της, που με τόση λαχτάρα περίμενε, χάθηκε μαζί, με το καράβι και το πλήρωμά του σε κάποια φουρτούνα!
Όλοι τότε πίστεψαν πως το κακό ήρθε σαν τιμωρία του Δία. Σίγουρα ο Αίολος με διαταγή του θ' αμόλησε ενάντιους ανέμους κι ο Ποσειδώνας ο αδερφός του, θ' ανακάτεψε με θυμό τη θάλασσα με την τρίαινά του κι ακόμα ο ίδιος ο Δίας θα ιξέ με οργή τους φοβερούς κεραυνούς του πάνω στο πλοίο του περήφανου κι άμυαλου άρχοντα, που χάθηκε μαζί με το καράβι και το πλήρωμά του, μέσα σ' αυτή τη φοβερή κοσμοχαλασιά!
Ο σπαραγμός της Αλκυόνης ήταν ατελείωτος!.. Οι θρήνοι της αντιλαλούσαν στις ακρογιαλιές. Ο Δίας συγκινήθηκε από τον πόνο της δύστυχης γυναίκας και για να μην υποφέρει τη μεταμόρφωσε σε πουλί. Τ' αυγά της όμως όρισε να τα γεννά όχι την άνοιξη, όπως όλα τα πουλιά, αλλά, μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Έρχονταν λοιπόν τ' αφρισμένα κύματα κι άρπαζαν τ' αυγά...
Η δυστυχισμένη μάνα φτεροκοπούσε κι έκλαιγε που δεν πρόφταινε να δει τα παιδιά της. Τόσο μεγάλο ήταν το βασανιστήριό της, που πάλι ο Δίας τη λυπήθηκε κι αποφάσισε να καλοσυνεύει ο καιρός μέσα στη βαρυχειμωνιά, οι άνεμοι να ησυχάζουν, για να της δίνεται καιρός να κλωσάει τ' αυγά της.
Αυτές οι γαλήνιες μέρες μέσα στο χειμώνα, είναι "Οι αλκυονίδες μέρες», οι καλοσυνάτες μέρες, που μηνάνε την άνοιξη!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου